|
Getting your Trinity Audio player ready...
|
એક શિયાળું ભૂખથી તડપતું અહીં-તહીં ખોરાકની તલાશમાં ભટકી રહ્યું હતું. ભટકતાં-ભટકતાં તે એક એવી જગ્યાએ જઈ પહોંચ્યું, જે કોઈક જૂનું રણમેદાન હતું. તે સ્થળે યુદ્ધ દરમિયાન લોકોએ એક મોટી દુંદુભી અથવા નગારું લાવ્યા હતા અને યુદ્ધ પૂરું થતાં ત્યાં જ મૂકીને ચાલ્યા ગયા હતા. એ નગારું એક જંગલી ઝાડ નીચે પડ્યું હતું.
હવે એમાં અજબ ઘટના થતી. જ્યારે પણ તેજ પવન ચલતો, ત્યારે ઝાડની એક લાંબી ડાળી નગારા સાથે ટકરાતી અને તેમાંથી ‘ધમ-ધમ!’ એવો ભયાનક અવાજ નીકળતો.
શિયાળું જ્યારે ત્યાં પહોંચ્યું, ત્યારે આ વિચિત્ર વસ્તુમાંથી નીકળતો ભીષણ અવાજ સાંભળી તે ધ્રુજી ઊઠ્યું. પહેલાં તો તેનાથી હલાયું નહીં, પણ પછી ધીરે ધીરે તેની હિંમત બંધાઈ. તે મનમાં વિચારવા લાગ્યું, ‘આ જનાવર તો આકારે ભવ્ય છે, પણ લાગે છે કે એમાં કોઈ ખતરો નહીં.’ થોડું આગળ વધીને જોતાં, નગારું તો સ્થિર હતું. હવે તો શિયાળ એ હિંમત કરીને પોતાના પંજા વડે તેને એક ફટકો દીધો. અને ત્યાં તો… ‘ધમ!’… એવો ગડગડાટ થયો!
આ અવાજથી ભીતિમાન થઈ શિયાળું ઝાડ પાછળ છુપાઈ ગયું. થોડી વાર પછી જ્યારે સૌ શાંત લાગ્યું, ત્યારે તેનો ધડકતો જીવ ઠેકાણે આવ્યો. હવે તેના મનમાં બીજો જ વિચાર આવ્યો. ‘આ મોટા પ્રાણીના પોલા પેટમાં કોઈ નરમ-ગરમ જનાવર છુપાઈને બેઠું હશે! જો હું આનું પેટ ફાડી નાખું, તો મને સારો નાસ્તો મળી શકે!’
ભૂખથી વિકલ શિયાળાએ એ ‘રાક્ષસ’નું પેટ ફાડી નાખવાનું ઠાન્યું. પણ આપણે જાણીએ છીએ કે નગારું ચામડાનું મજબૂત બનેલું હોય છે. શિયાળાએ પંજા માર્યા, પણ ચામડું તૂટ્યું નહીં. તે ખીજાઈ ગયું અને વધુ જોરથી પ્રહાર કરવા લાગ્યું.
તે મનમાં બડબડ્યું, ‘અંદર બેઠું જનાવર તો ઘણું ચાલાક છે! પણ હું આટલી મહેનત પછી હાર માનીશ? મારા તીક્ષ્ણ દાંત હવે કામ લાવશે!’ આવો વિચાર કરી, શિયાળાએ નગારાને દાંત માર્યા. એક જોરદાર ફટકા સાથે જ તેના મોંમાં લોહીનો સ્વાદ આવ્યો. શિયાળાના મનમાં આનંદ ઊભરાયો, કે શિકાર ઘાયલ થયો છે.
પણ અરે! નગારું તો સાજું-સલામત હતું, પણ શિયાળાનો એક દાંત તૂટી ગયો હતો અને તેનું જ લોહી તેના મોંમાં ભરાયું હતું!
શિયાળાને લાગ્યું કે અંદર બેઠા જનાવરે જ તેના દાંત તોડી નાખ્યા છે. આથી ક્રોધે ભરાયેલા શિયાળાએ નગારા પર પુનઃ પ્રહાર શરૂ કર્યા અને છેવટે નગારું ફાટી ગયું! પણ તેને આશ્ચર્ય થયું કે પેટ ફાટ્યા છતાં તો એક પણ ટીપું લોહી નીકળ્યું નહીં!
હબકું પડેલું શિયાળું શિકારની આશાએ નગારાની અંદર ચડ્યું. પણ દુઃખની વાત! અંદર તો કંઈ જ નહોતું… સંપૂર્ણ ખાલી!
નિરાશ થઈને તે નીચે ઊતર્યું અને ફિકર કરવા લાગ્યું, ‘કોઈએ મારી આ મૂર્ખતા ન જોઈ હોય તો સારું!’
એવામાં ફરી પવન ચાલ્યો અને ઝાડની ડાળી નગારા સાથે ટકરાઈ. પણ આ વખતે કોઈ ગર્જના ન થઈ! આ જોઈ શિયાળાના મનમાં અભિમાન ફૂટી નીકળ્યું. તે મનમાં વિચારવા લાગ્યું, ‘એક દાંત ગયો સત્ય, પણ મેં તો આ વિશાળકાય શત્રુને હરાવી દીધો!’
પોતાની જ ‘બહાદુરી’ પર પ્રસન્ન થઈ, તે ભૂખ્યું તો હતું જ, પણ હવે નિર્ભય થઈને ખોરાકની શોધમાં આગળ વધી ગયું.
